Euskal Herriko bake eta normalizazio prozesua aztertzeko garaian baikortasuna edo errealismoa gailentzen ote zaizkidan ez dut batere garbi. Dena dela, egoeraren zailtasun honetan ere, iluntasuna baino argi gehiago ikusten ditut egoera politikoan. Iluntasuna handia bada ere.
Prozesuan itxaropena jartzen duten eragile guztien partetik metodologia nagusia onartu da. ETA eta Espainiako Gobernuen arteko mahaia alde batetik, eta eragile politikoena bestaldetik. Marko orokor honen baitan, ulergarritzat jotzen ditut nik azken hilabeteetan ikusitako urratsak. Ulergarriak bai, arriskutsuak ere bai noski. Konponketa edo alderdi mahaia publikoki martxan hasiko denerako, alderdi nagusiek beraien artean gatazkatsuen izan diren konfrontazio elementuak debatituak eta neurri handi batetan adostuak izango dituztela ziur naiz. Konponketa mahai publikoa ikusterako, prozesuaren arrakasta nahiko bermatua izango dela alegia. Bestela, ez dugu mahairik ikusiko. Beraz, mahai horren prestaketan gauza asko dira debatitu, diskutitu eta adostu beharrekoak. Bestela esanda, mahaiaren egutegi eta parte-hartzeaz gain, adostu beharreko gatazka-gaiak erdi-adosturik egon beharko dira eragileen artean, mahaiaren porrotaren perspektiba mahaiaren gainean eduki nahi ez bada behinik behin. Logika horretan, konponketa mahaiaren eratzeak uste baino denbora gehiago behar izatea positibotzat jotzen dut, mesedegarria baita herri honentzat prozesuaren arrakasta aurrez lotua izan dadin.
Halere, adostu beharrak negoziatzea suposatzen du. Gobernua eta ezker abertzalea dira negoziazio horretan aktore garrantzitsuenetarikoak eta beraien arteko elkarrekiko martxaren arabera izango du prozesu honek arrakasta. Arerioen arteko akordioa behar baita, ez lagunen artekoa. Hortaz, gobernuak zein ezker abertzaleak prozesuaren arrakastaren beharra ikusiarazi nahi diote besteari, arrakastaren beharrak presionatuak negoziazioan batak besteari orain arteko planteamenduak aldarazteko helburuz. Hartara, bakoitzak besteari prozesuaren porrotaren ondorioak gogoratu nahi dizkio antza, batak estatu tresna errepresiboak erabiliz eta besteak kaleak berriz ere aktibatuz.
Soka tinkatzearen jokoa dirudi. Hura gehiago beldurtu, nik gehiago irabazi. Ulergarria, baina tinkatzeak haustura lekarke, eta ez soilik prozesuarena, urte askotako itxaropenarena baizik.
ARGIA. 2006/12/10
